Page 35 - Okra magazine oktober 2021

“Schrijven is mijn eerste liefde. Als waar ik me evengoed in oorlogsge- Kerstmis eraan en ging ik naar
kind droomde ik ervan schrijfster te bied waande.” Amerika. Trump was pas verkozen en
worden. Ik won opstelwedstrijden, ik wou een stuk maken over de muur
schreef toneelstukken en kinderboe- Het risico van het vak met Mexico. Ik sprak er met een
ken. Daarna studeerde ik talen. Maar vriendin die fotografe is. ‘Je hebt een
vertalen is eenzaam. Toen kreeg ik de “Ik ben onrustig van nature. Het is de posttraumatische stressstoornis
school voor journalistiek in het vizier aard van het beestje. Veel journalis- (PTTS)’, zei ze. Ik wou dat niet toege-
en vielen alle puzzelstukjes op hun ten hebben dat. Wat ik doe is niet ven. Maar ze had gelijk: ik sliep niet
plaats. (Twinkel in de ogen) Als jour- zonder risico. Maar ik ben voorzichtig. meer, had vreselijke nachtmerries.
nalist kan je schrijven, mensen ont- Trauma’s? Ik heb verliezen geleden,
moeten, de wereld ontdekken en je zoals iedereen. In 2008 ben ik ont- Terug thuis ging ik naar mijn huisarts,
nieuwsgierigheid laten botvieren.” voerd door de taliban. Zes dagen en een nuchtere West-Vlaamse. Ze sprak
nachten heb ik doodsangsten uitge- over EMDR, een therapie die erkend is
Afghaanse vrouwen in boerka staan. Maar dat is dertien jaar gele- door de Wereldgezondheids-
den. Ik heb het overleefd, punt. In organisatie (WOH) en gebaseerd is op
“Via de liefde kwam ik in België oktober 2016 liep het wel fataal af. In de communicatie tussen je linker- en
terecht. Die relatie eindige, maar ik Sirte (Libië) schoot een sluipschutter rechterhersenhelft. Tijdens de thera-
bleef hier wel hangen. De oorlogs- oorlogsfotograaf Jeroen Oerlemans pie beweegt de therapeut zijn hand
journalistiek kwam bij toeval op mijn neer. Jeroen droeg een scherfwerend heen en weer voor je ogen, en terwijl
pad, het was niet mijn keuze. In de vest en een helm, maar de kogel je die volgt, gebeurt een soort reset
winter van 2005-2006 mocht ik met kwam binnen langs zijn zijde. Van de in je brein. Op die manier kan je de
een hoge generaal mee om de ene op de andere seconde was hij op heftige schok van een trauma een
Belgische troepen in Kosovo, Libanon slag dood. Ik was erbij toen het plaats geven, en krijgen je emoties de
en Afghanistan te bezoeken. Toen we gebeurde. Jeroen en ik waren goede nodige ruimte. Na de EMDR kon ik aan
op 1 januari 2006 in Afghanistan toe- vrienden. We gingen vaak samen op de rouwverwerking beginnen. Nu voel
kwamen, lag er een groot pak sneeuw reportage en ik kende zijn vrouw en ik me veel sterker.”
en vroor het dat het kraakte. Om de kinderen. Dan gebeurt zoiets. Dat gaf
jongens en meisjes wat op te beuren, me een zware, zware schok. Journalist of ramptoerist?
vond een feestje plaats. ’s
Anderendaags deed ik een wandeling “In Afghanistan heerst een “Morgen reis ik af naar Pakistan,
en zag vrouwen in blauwe boerka. Ik gevoel van angst en buurland van Afghanistan. Van zodra
rook het eten dat ze klaarmaakten. de taliban deze zomer Kaboel nader-
Hoe anders was hun leven dan dat radeloosheid. Maar ik zie de, belden mensen me op. Ik voelde
van een vrije westerse vrouw die kon ook tekenen van verzet en de radeloosheid. Mijn contacten
gaan en staan waar ze wilde. Dat smeekten me hen daar weg te halen.
maakte me heel nieuwsgierig. hoop.” Zoiets grijpt me altijd heel erg aan.
Tegelijk besef je: je kan niet iedereen
Die nieuwsgierigheid is mijn drive. Als In de week die volgde op de dood van redden. Die mentaliteit mag je ook
ik door een straat rijd, wil ik het liefst Jeroen, had ik het heel druk. Met de niet hebben, want dan hou je het niet
bij iedereen aanbellen. Ik wil zien media, de familie, de verzekeringen, vol. Ik heb al dikwijls smeekbedes van
waarmee mensen bezig zijn, wat ze het lichaam dat uit het warme Libië mensen gehoord. In Thailand maakte
eten, welk werk ze doen, hoeveel kin- weg moest. Vrij snel daarna ging ik ik ooit een stuk over de kinderhandel,
deren ze hebben. Hoe ze in moeilijke naar Mosul om er het slotoffensief toen een moeder me vroeg om alsje-
omstandigheden (over)leven en wat tegen IS te verslaan. Achteraf gezien blieft haar dochter mee te nemen.
dat met hen doet. Sommigen worden had ik dat beter nooit gedaan. Een
dader, anderen vluchten. Maar de hoofd op straat, ambulances die op Als journalist heb ik vaak het gevoel
meesten doen gewoon verder met en af reden, het was vreselijk. Twee dat ik iets kom halen bij de mensen,
hun leven, zeker vrouwen die voor weken later was ik terug in België en terwijl ik hen niets kan teruggeven.
hun kinderen moeten zorgen. Ook in interviewde ik Tine Gregoor, de arts Dat wringt. Daarom heb ik een aantal
België ben ik nieuwsgierig naar men- die als eerste hulp bood bij de bom- keer proberen te helpen. Bv. in
sen en wordt geschiedenis geschre- aanslag in Maalbeek in maart van dat Pakistan, waar ik een jaar woonde.
ven. Denk aan het coronajaar met al jaar, samen met één van de slachtof- Het was in 2010-2011. Plots stond het
haar trauma’s en verdriet. Of denk fers. Op een bepaald moment zaten halve land onder water. Toen heb ik
aan de watersnoodramp in Wallonië, we alle drie te wenen. Toen kwam een hulpactie opgezet in België, geld >>

35