Page 5 - Okra magazine oktober 2021

“Als je een Poolse club in Polen kan
kloppen, dan kan je ook kan winnen van
een Portugees team.”
44
38
38 10 OM NIET TE MISSEN
40 KUNSTIG GESPREK
Schrijfster Ines Envie
41 65 JAAR OKRA
KBG wordt OKRA in 2006: algemeen
secretaris Jan Vandecasteele maakt het
vanop de eerste rij mee.
44 HERBELEEF DE GLORIE
Volleybalclub Roeselare wint in 2002 de
Europese Top Teams Cup
48 DE WERELD VOLGENS GUY POPPE
De Arabische herfst
50 LANGS VLAAMSE WEGEN
Heidi Huybrechts realiseert de droom
van de jeugd van Sint-Lambrechts-Herk
53 KRUISWOORDPUZZEL
54 PRIJZENPAGINA
We zijn er (niet) klaar voor
‘Ik ben nog niet klaar om grootmoeder te worden’, lees ik in een interview. Je
hoort het vaak van mensen die er nochtans de leeftijd voor hebben. Het
heeft weinig te maken met de praktische impact van zo’n kleintje, want die is
er vooral voor de jonge ouders. Zij kunnen niet meer doorslapen, hun leven
wordt compleet overhoop gehaald. Voor grootouders geldt dat veel minder.
Het is het gevoel ouder te worden waar ze niet klaar voor zijn. Er komen niet
ineens jaren bij op de teller met de geboorte van een kleinkind. En je fitheid
verandert ook niet op slag. Je schuift wel een generatie op, en dat schrikt af
in een samenleving die jong-zijn als ideaal stelt.
Eens de nieuwe telg er is, blijken de meesten er toch klaar voor. Ik ken geen
oma’s of opa’s die de rol zouden willen afgeven. Ongelooflijk wat een klein-
kind met een mens doet. Ik wist het al, van horen zeggen, want waar grootou-
ders vol van zijn, loopt hun mond (en de fotogalerij op hun smartphone) van
over. Sinds vorig jaar weet ik het ook uit eigen ervaring. Kleinkindje geboren
in de lockdown. Véél te vroeg, zij was er nog niet klaar voor. Gelukkig hebben
we in ons land een goede geneeskunde.
Het duurde bijna vier maanden voor we ons kleinkind in levende lijve konden
zien, maar van dag één veroverde ze ons hart. Ons bange en ongeruste hart
of het goed zou aflopen met dit piepkleine mensje. Intussen hebben we
gelukkig al veel vreugdevolle momenten beleefd. Vol verwondering voor elke
stap vooruit, en dat zijn er veel. Grootouder mogen zijn is veruit de mooiste
kant van het ouder worden.
De bezorgdheid als keerzijde van de liefde moet je er wel bij nemen. Soms
overvalt het me onverwacht. We gingen onlangs naar een speeltuintje. Ze is
nog te klein voor de speeltuigen, maar oma bracht haar met plezier, op de
arm, overal waarnaar haar vingertje wees. Ik zag vertederende taferelen van
spelende kinderen, maar ook het recht van de sterkste. Wat was ik blij dat ze
beschermd dicht tegen me aan zat, nog geen weet van een wereld waar niet
iedereen zacht en lief is voor elkaar.
Bij de schommel stond een klein meisje te wachten. ‘We zitten er nog niet
lang op’, zeiden de schommelende (grotere) kinderen, toen ik een poging
deed om het meisje te geven waar ze zo verlangend naar keek. Ik bleef bij
haar tot zij aan de beurt was, bang dat anders weer iemand haar voor zou
zijn. Een groepje meisjes dat een ton gebruikte om op het klimrek te geraken,
werd belaagd door kleine bandieten die de ton afhandig maakten. Aan de
tractor gebood een meisje een jongen plaats te maken. Hij droop af zonder
zich te verweren. Mijn kleinkind loslaten in de jungle die het samenleven
soms kan zijn, dààr ben ik nog niet klaar voor.
Ach, het was ook soms met een klein hartje dat we onze kinderen destijds
de wereld in lieten trekken, en ze hebben hun weg gevonden. Dat zal dit
kleintje ook wel lukken. Ze heeft alvast een schare liefdevolle supporters,
dat is veel waard, en er zijn veel slechtere plekken op de wereldbol om
geboren te worden.
An
An Candaele
5